Wat als je je bestemming zo lang mogelijk een verrassing laat zijn?

Op avontuur

"Om te beginnen zullen we ons eerst even voorstellen: wij zijn Diëlle en Dewi. Jut en Jul, lichtelijk gestoord en altijd in voor avontuur. Afgelopen december kwamen we op het idee om op reis te gaan met srprs.me. We hebben stiekem een sport gemaakt van het-zo-goedkoop-mogelijk-reisjes-maken.

Ein-de-lijk, een paar maanden na het boeken begon de reis in zicht te komen. De voorpret was natuurlijk al heel groot, dus dat maakte het extra leuk. 'Oh je gaat op vakantie? Leuk, waar gaan jullie heen?' 'Ja geen idee.' Waar zouden we nou heen gaan?! Misschien wel naar een stad waar één van onze vele reisvriendjes en -vriendinnetjes wonen? Die hadden in ieder geval al allemaal op ons gerekend en waren net zo benieuwd als wij (lees: 'Jullie moeten hierheen! Als jullie niet hierheen komen, komen we jullie persoonlijk halen!' Laten we onszelf maar in 10 stukjes verdelen)."

Nét even een stapje extra

"We hadden zoveel tijd om na te denken over waar we heen zouden gaan, dat dat op een gegeven moment ook een beetje normaal werd. We zullen 'wij' niet zijn als we het avontuur niet zouden opkrikken. Het idee om zo ver mogelijk te komen, zonder te weten waar we heen zouden gaan, kwam dan ook al snel in ons op. Dat zou de spanning en de lol nog groter maken!

'Maar je ziet en hoort toch waar je heen gaat op het vliegveld?' De mensen in onze omgeving geloofden niet dat ons idee mogelijk was. En hoe meer mensen tegen ons zeiden dat het niet mogelijk was, hoe meer vastberaden en eigenwijzer we werden om deze mensen het tegendeel te bewijzen."

De dag van vertrek

"Voordat we naar het vliegveld vertrokken, wat nog zo’n 1,5 uur treinen was, had Diëlle haar mama al stiekem in de zwarte envelop gekeken om erachter te komen welke documenten hierin zaten (hulplijn nummer een). Zo wisten we of we bijvoorbeeld nog moesten inchecken. De tickets, en stoelnummers, zaten gelukkig al in de envelop! In de trein waren we al heel erg benieuwd waar we uiteindelijk zouden belanden. Diëlle biechtte op dat ze thuis al de neiging had gehad om de envelop te openen. De (rode) duivel! Gelukkig durfde ze dit niet.

Op het vliegveld hebben we aan een dame achter de informatiebalie uitgelegd wat ons plan was, met een rare blik en een hoop gelach van haar kant tot gevolg (hulplijn nummer twee). We hebben haar gevraagd of ze ons informatie kon geven over de gate. Ze was maar wat bereid om ons te helpen en vond het een heel leuk idee. We moesten op Eindhoven Airport naar gate 7. In de rij van de douane stuitten we al op een obstakel, overal op het vliegveld hangen natuurlijk van die mooie informatieschermen. Het is zo verleidelijk om daar op te kijken!

Het duurde nog een lange tijd voordat we zouden gaan vliegen, dus besloten we op een bankje de code open te krassen op de kaart en hulplijn nummer drie in te schakelen. Die zou de e-mail activeren die de bestemming bekend zou maken en informatie geven die we nodig hadden op de plaats van bestemming. Met deze code konden hij, en de mensen die hun email hadden doorgegeven op onze website, dus ook al zien waar we heen zouden gaan! (Maar wij nog niet!)

Een ander obstakel die we tegenkwamen op het vliegveld, was de mevrouw die de meldingen doorgeeft over de vluchten. Gelukkig voor ons begon ze altijd met “Flight (een paar nummers) from (airline) to…”, want het vluchtnummer en de airline wisten we al wel. We hadden dus genoeg tijd om de vingers in onze oren te stoppen (en een beetje heen en weer te bewegen en liedjes te zingen, anders hoor je het alsnog) voordat de informatie over onze bestemming kwam. Dit leverde overigens lachwekkende gezichten op van de mensen om ons heen.

Voor onze gate stond een cabine met twee mannen van de douane. We moesten hier onze paspoorten laten zien en hebben ook hun uitgelegd wat ons plan was. Ook zij moesten heel hard lachen en waren maar wat bereid om ons te helpen (hulplijn nummer vier). Een van de mannen, die er trouwens helemaal niet verkeerd uitzag, heeft voor ons de tickets gesorteerd op naam en heen- en terugvlucht. Eenmaal dichterbij de gate was het zo verdomde lastig niet naar het informatiescherm te kijken, dat we maar met ons gezicht naar de muur zijn gaan zitten. Een tijdje later kwamen we erachter dat we ook stoelnummers nodig hadden! Een goed excuus om de douane-meneertjes nog eens om informatie te vragen.

In de rij voor de gate konden we al wel een beetje mensen kijken en hoorde je de taal van het desbetreffende land. Alsnog wisten we niet precies waar we heen zouden gaan, maar deze informatie en de airline hadden al wel verklapt dat het een Oostblokland zou worden. De douane-meneren hebben in de rij ook nog even gezwaaid en hun duimen opgestoken. Dit maken ze natuurlijk niet elke dag mee.

Met ons hoofd gebogen zijn we onder het scherm het vliegtuig in gelopen. In het vliegtuig hetzelfde verhaal: vooral niet luisteren naar wat de piloot en de stewardessen zeggen over de bestemming.

Omdat we ons verveelden in het vliegtuig, we wisten natuurlijk ook niet hoe lang het vliegen zou zijn, hebben we het magazine opengeklapt. Hier vonden we een kaart van Europa. We begonnen met gokken in welke radius we op dat moment zouden zijn en zo verder naarmate de tijd verstreek. We lazen het blaadje door en kwamen allemaal rare namen tegen van plaatsen waar we nog nooit van hadden gehoord. En weer kwam de vraag naar boven: waar zijn we in hemelsnaam naar onderweg?"

Waar zíjn we?!

"De landing werd ingezet. 'Waar zíjn we?! Ik zie beneden alleen maar heuvels, gras, een paar boompjes en een verdwaald hutje...' We keken onze ogen uit, maar een zicht op de bewoonde wereld kwam niet in beeld. Het vliegtuig maakte nog een paar bochten en het uitzicht bleef hetzelfde. Even later stond het vliegtuig toch echt op de grond en wij in de hitte, in the middle of nowhere. En nog steeds hadden we geen idee waar we waren; Mission accomplished!

Woehoe onze surprise-srprs is gelukt!

De zoektocht naar de naam van onze srprs.bestemming kon beginnen. We hebben de telefoon maar aangezet om het thuisfront in te lichten dat we ergens waren geland. Het was nog even de vraag of we bereik zouden hebben, maar wat bleek? We hadden een provider, met het webdomein van het land erin! Ontdekking nummer 1, het land. Het vinden van de plaatsnaam zou op het vliegveld niet zo heel moeilijk meer zijn (toch?). We werden met de bus van het vliegtuig naar het vliegveld gereden. Al snel zagen we een vrachtwagen staan met een plaatsnaam, toevallig een naam die we in het magazine hadden gelezen. Anders hadden we niet geweten dat het een plaatsnaam was. Hoe dat uitgesproken moest worden was weer een andere vraag."

En dan moet je de weg nog vinden

"Daar sta je dan, op het vliegveld van een stad waar je nog nooit van had gehoord. Allereerst hebben we de smsjes en e-mail met informatie maar eens geopend om te zien wat daarin stond. Onder andere het adres van het pension. Opdracht twee van vandaag: vind een manier om bij je pension te komen. Op het vliegveld was geen plattegrond van de stad te vinden en er was geen internet. Wel waren er 100 car rentals, die gelukkig een plattegrond hadden voor deze twee verdwaalde meisjes. Eenmaal buiten stonden er heel veel taxi’s op ons te wachten, maar onze eigenwijsheid was uiteraard meegereisd met ons dus wij wilden met de bus. Het busrooster was ontcijferbaar en er was geen ticketautomaat te vinden. Er bleek namelijk ook helemaal geen ticketautomaat te bestaan, maar een tickethokje met een lieve mevrouw erin die de kaartjes verkocht. Met handen- en voetenwerk heeft ze geprobeerd uit te leggen waar we heen moesten, al snapten we er alsnog niet veel van. Iets met 8 en 30...

Vol goede moed zijn we een bus ingestapt, in de hoop iets dichter richting het pension (en die bewoonde wereld) te komen. De mensen daar vonden ons maar wat interessant, waarschijnlijk waren wij de enige gestoorde toeristen die met een bus richting de stad zijn gegaan. Een man had al snel door dat we de weg niet wisten en gaf aan dat hij ons wel kon helpen (wederom met handen en voeten). We zijn ook netjes opgevoed, dus toen er een aantal oude omaatjes, met slobberjurken, hoedjes en vers geplukte bloemetjes, even later de bus in stapten, stonden we braaf voor ze op. Waarop vervolgens weer een paar mannen voor ons opstonden. Wat een aardige mensen, dat beloofde veel goeds.

'Moeten we er al uit?' De man schudde zijn hoofd en wees naar zichzelf en vervolgens weer naar buiten. Oké blijkbaar dus nog niet. Ondertussen kwam er al wat meer bewoonde wereld in zicht. 'Nu dan?' De man schudde wederom zijn hoofd, stak twee vingers op, wees naar de kaart, stak drie vingers op en maakte een wandelbeweging. Aha, blijkbaar nog twee haltes, dan lopen en de derde straat naar rechts. Of zo.

Daar stonden we dan, alweer. We hadden beter moeten weten dan de man blindelings te vertrouwen op zijn route. Na ongeveer 45 minuten lopen werden we verrast door het schattigste pensionnetje dat we ooit hebben gezien.

Wat we daarna hebben gedaan? De rest van de dagen stonden in het teken van nog veel meer spontaniteit, blijheid en hoe kan het dan ook anders; verrassingen!"